Nunha
cova no bosque, preto pero non lonxe de Xiabre, din que alí vive algo que non
ten nome, que non ten medo. A xente di que é unha serpe xigante, pero outros pensan
que se trata dun monstruo sen ollos que se guiaba polo medo da xente. O
monstruo so saía os días de Lúa nova e a xente que quedaba na rúa, esas pobres
persoas, eran as súas vítimas, o seu alimento. Os pobos tiñan medo do monstruo
polas noites, que xa as chamaran as noites vermella. Iso do nome era polo sangue que aparecía no chan das
rúa nos días seguintes, sen corpos, so sangue; o sangue da súa vítima. 0s cidadáns
asustados xa non saían, e pronto o monstruo xa non tiña alimento. A xente
estaba feliz, xa pensaban que o monstuo estaba morto, porque ninguén pode
sobrevivivir sen comer tanto tempo. Pero pensaron mal, o monstruo era listo; e
coa sua forza rompía portas, ventás e, nalgunhas ocasións entraba pola chiminea.
Xa ninguén estaba a salvo do monstruo, o sangue derramábase outra vez.
Noela
García Senra, 1º ESO C
Ningún comentario:
Publicar un comentario