luns, 15 de decembro de 2014
A Ría de Arousa. Biodiversidade
As
augas de Carril, no concello de Vilagarcia, tínguense case todos os anos de microalgas que
provocan a chamada marea vermella. Nalgunhas ocasións, de cor marrón isto acontece paralelamente á
proliferación de fitoplacton portador de biotoxinas mariñas-e a esto se
lle chama tamén``marea vermella´´,pero erróneamente. por esta causa, manteñense
pechados certos polígonos bateeiros, non so na Arousa, senón tamén en toda
Galicia.
As condiciones meteorológicas axudan ás veces a través de un mecanismo físico a que desapareza o fenómeno ou se atenue a cantidade de toxinas nas augas galegas.
Autora: Miriam Moreiras
1º A ESO
Toponimia do Salnés
A
Toponimia do Salnés
Velaí unha mostra da toponimia dalgúns lugares da nosa contorna:
Sanxenxo:
de Sanctum Ginesium, que tamén da a
forma galega San Xes, que en castelá é San Ginés.
Cambados:
ven de “camb” que é un topónimo de orixe celta que significa
curvas ou elevacións redondeadas.
O
Grove: o topónimo “ove” ven de
“bre” que se refire a un pobo fortificado en altura (un castro).
Vilanova
de Arousa: Vilanova ven do
substantivo “vila” e do adxectivo “nova” e
Arousa ven do adxectivo areosa.
Isla
de Arousa: Arousa ven do adxectivo
areosa, referido a area.
Vilagarcía
de Arousa: Vilagarcía recibe este
nome porque alí se situaba a explotación agropecuaria de un home de
apelido García, e Arousa ven do adxectivo areosa.
Ribadumia:
Recibe ese nome debido ao río o atravesa, o
Umia.
Wikipedia.es
Autor:
David García Ramallal 1º A ESO
martes, 9 de decembro de 2014
venres, 5 de decembro de 2014
Galicia ten mil
douscentos kilómetros de costa. Dous mares. Son elementos máis que
suficientes para que haxa unha importante fauna mariña. Pero
se, ademais engadimos unha paisaxe de antigos vales fluviais invadidos
polo mar, convertidos agora en rías de condicións únicas, o
resultado é a costa galega.
As rías debuxan unha
paisaxe exclusiva, marcan o litoral como unha puntilla, pero ademais
constitúen uns ecosistemas ideais para o crecemento de especies
mariñas.
Por iso son utilizadas
como auténticas hortas mariñas, onde se cultivan especies como o
mexillón, la ostra ou as ameixas. Aínda o mexillón é aproveitado
de case totalidade das bateas, xa que este é o mellor sistema dos
coñecidos para a súa cría. As rías de Vigo, Pontevedra, Arousa,
Muros-Noia e Ares-Betanzos son as cinco nas que ubícanse nos
polígonos do mexillón. Entra todas suman máis de 100 kilómetros
de lonxitude e unha superfície de casi 750 kilómetros, con o que a
produción é case garantizada.
Só na ría de Arousa, a
máis grande con 230 kilómetros de superfície, case un 70% de esta
é dedicada ás bateas.
Istos cultivos supoñen o
medio de vida para moitos homes e mulleres do mar, as máis de 3.000
batas que adornan as rías
xeneran uns 11.500 postos d traballo directo e 7.000 indirectos. E é
que o mexillón é un dos sectores estratéxicos para a economía
galega, cunha facturación anual que móvese arredor duns 100 millóns
de euros.
Estas bateas son un
viveiro flotante rectangular, feito de madeira de eucalipto. Desta
estructura colgan as cordas, cada batea pode levar hasta 500. Aínda
que o cultivo deste molusco empeza pola obtención da semente das
rochas entre os meses de outubro a abril conseguíronse as crías nas
rochas.
Unha vez obtidas
envólvense coa axuda dunha rede fía en poucos días a cría xa se
fixa á corda e permanecerá uns seis meses ata que prodúcese o
desdoble. É dicir, recolócanse os mexillóns xa crecidos en novas
cordas para facilitar o seu crecemento, e se volve a colgar a corda
da batea, ata que conséguese o tamaño desexado. En total uns
dezaoito meses. Aínda que o tamaño comercial depende moito de seu
destino, fresco o para conservas e empresas procesadoras.
Pero no pensen que este é
un invento novo, porque foi xa no século XIX cando empezáronse a
facer as primeiras experiencia do cultivo de Carril.
As probas continuaron
durante as primeiras décadas do século XX. Ata que nos 40 anos o
señor Ozores Saavedra decide intentar o cultivo de mexillóns
suspendidos.
TRABALLO REALIZADO POR.:
Enrique
Eiras Melón
Ismael
Mouriño Barral
A ameixa de Carril
Ameixa
de Carril:
A
ameixa de carril é un molusco
lamelibranquio
o bivalvo,da familia dos venéridos,palabra que nos leva a pensar en
Venus, deusa romana do amor, que se representa nacendo da cuncha dunha vieira.
Como
apuntamos a ameixa fina e a babosa son dúas especias moi apreciadas
e cotizadas. A primeira que se nos pasa pola cabeza e a ameixa de
carril, en la
alusión
da localidade da ria de Arousa. Vive enterrada en fondos de todo
tipo,crece lentamente e resiste moi ben a desecación e as variacións
de salinidade da auga ,vamos, que viaxa ben. Pode alcalzar un tamaño
considerable, ata sete centímetros; pra ser comercializada ha de
medir polo menos , catro no seu eixe máis longo.
Autoras: Miriam Moreiras, 1º A de ESO
A RÍA DE AROUSA
Régana os ríos Ulla e Umia. As poboacións máis importantes son Ribeira, A Pobra do Caramiñal, Boiro e Rianxo ao norte e Vilagarcía, Vilanova, Cambados e O Grove ao sur.
A súa costa meridional empeza a desenvolverse a partir do estuario do río Ulla, entre Rianxo e Carril. Este fondo da ría ten un aspecto lacustre, debido á tranquilidade das augas, protexidas do mar aberto pola Illa de Arousa, e a suavidade do litoral. O centro desta zona é a vila populosa e industrial de Vilagarcía de Arousa. Un segundo sector estará formado pola costa que vai dende a punta das Inas, ata a Illa da Toxa. A histórica e monumental vila de Cambados é o principal punto de referencia, e os accidentes costeiros sobresalientes son o seno da desembocadura do Umia e a enseada do Grove, tamén de aspecto lacustre. A península do Grove ten a braveza do mar aberto que case non paran nin o vento nin o mar, que se fai notar na súa costa e praia.Traballo realizado por:
Natalia Lema Álvarez, Miriam Moreiras Guerra e Yaiza Arosa Doeste, 1º A de ESO
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)